Die heeft een Burn-Out, dat hoor je tegenwoordig erg vaak. Vroeger heette dat overspannen.
En dan denk je oh, gelukkig is hij/zij niet ernstig ziek, het is maar een Burn-Out, tenminste dat heb ik eigenlijk altijd wel. Ik heb er zelf nooit last van gehad, maar ik denk nu dat ik het altijd onderschat heb. Dat ik er nu zo over denk, komt door een preek van een paar weken geleden, waarvan een paar opmerkingen mij niet loslaten. Het ging over Psalm 23. In vers 4 staat: Al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij. De predikant vertelde, dat op de universiteit waar hij werkt, de studenten als opdracht een soort tijdlijn moeten maken, van gebeurtenissen die veel impact hebben gehad op hun leven, waar ze Gods goedheid hadden ervaren en dat hij dat zelf ook had gedaan, waarbij twee gebeurtenissen er uitsprongen, toen hij 28 was kreeg hij kanker en 12 jaar later een Burn-Out en dat die Burn-Out veel meer impact had, omdat hij toen zichzelf kwijt was en daar moet ik steeds aan denken. Jezelf kwijt zijn, dat is best wel erg heftig en ik denk dat de meeste met een Burn-Out dat zo ervaren, maar dat de buitenwereld, die het niet zelf heeft meegemaakt, dat dus onderschat.
De andere opmerking die bleef hangen, ging over toen hij kanker kreeg en een collega hem vroeg, wat bid je nu, waarop hij naar alle eerlijkheid antwoorde, dat hij op dat moment niet kon bidden. Die collega kwam niet met allerlei argumenten waarom hij wel zou moeten bidden, maar zei eenvoudig: dan bid ik toch voor jou. Dat is toch mooi.