We werken volgens protocol, dat klinkt goed, maar is dat altijd zo?
Ik werd geraakt over het bericht van een ernstig ziek meisje van 15, dat behandeld wordt volgens protocol, maar dat zijn hele zware behandelingen, waarvan ze ook niet weten of het werkt en wat ze er aan over houd. Nadat er diagnose is gesteld, zijn haar ouders zich in die diagnose gaan verdiepen en kwamen tot de conclusie dat de oorzaak zou kunnen liggen in een vitamine B12 tekort. Helaas willen de behandelend arts en psychiater er niets van weten en zelfs de rechtbank staat aan de kant van de artsen.
Hoe eenvoudig kan het zijn om dat meisje te behandelen met vitamine B12, maar nee, de artsen zijn gepikeerd, omdat er getwijfeld wordt aan hun behandeling en vervolgens krijgen ze nog gelijk ook van de rechtbank. Die ouders staan met de rug tegen de muur, wat moet je doen? Je kind wat ernstig ziek is, mee naar huis nemen en een arts zoeken die wel B12 wil proberen, dat durf je ook niet aan. Wat zou het mooi zijn als er ergens in Nederland ook maar een arts zou zijn, die zegt, ik neem de behandeling wel over.
Na mijn TIA, zei de neuroloog ook, we kunnen geen oorzaak vinden en er zijn ook geen risico factoren, maar we gaan volgens protocol medicijnen voorschrijven. Die medicijnen, bloedverdunners en cholesterolverlagers waren erger dan de kwaal, dus ben ik in overleg met de mij toegewezen verpleegkundig specialist, daar mee gestopt.
Ik kon daar zelf in beslissen, maar dat meisje van 15 niet en ook haar ouders zijn buiten spel gezet. Diep triest. Ik hoop dat er nog een keer een bericht komt, dat het weer goed met dat meisje gaat.